Manuela Vilaboy: Gustaríame presentarvos a miñas tías. Hoxe, nos acompaña a miña tía Elisa Romeu Ferreiro. Elisa é unha das once irmás e irmáns da miña nai, e,e,e naceron en Gondré. E,e,e miña tía ten oitenta anos, é unha persona ágil, lúcida e cunha historia vital pois mui bonita porque ela e,e,e bueno, pois, estuvo na emigración, foi costureira durante moitos anos, ensinou a coser a xente d'aquí do pobo, foi por casas, i a min me gustaría que nos contara un pouquiño sobre ese tema (...) Pero espera un momentiño que así vamos a presentar a miña tía Sara tamén. Sara Ramil Rey, tamén d'aquí, veciña das Pontes; ela naceu en Pazos, no Freixo e,e,e tamén e,e,e foi bueno e,e,e a súa nai quedou viúva moi nova, e ao pé da súa casa había unha escola, i entonces ela ten moitas historias que lembra pos da súa época escolar, pero ademais, tamén, da, das mestras que pasaron por aquela, por aquela escola e,e,e en Pazos. Entonces, a min gusta/ me gustaría que hoxe nos contaran un pouquiño desas historias que elas lembran daquelas épocas de, de nenas, de xuventude (...) I, entonces, bueno, pos vamos empezar, si queres, tía Elisa (...) 
Elisa Romeu Ferreiro: Si,i,i.
Manuela Vilaboy: I nos contas un pouquiño, así, un, un ratiño da túa vida i de como foi esa época de costureira e demais. Vale?
Elisa Romeu Ferreiro: Vale, vale.
Manuela Vilaboy: Cando queiras.
Elisa Romeu Ferreiro: Pos fun costureira desde,e,e catorce anos. Ou sea, aprendín cunha,a,a cunha hermana maior, e despois ela casouse e quedei eu de costureira. E andábamos polas casas, bueno, coa máquina debaixo do brazo, de calzado unhas zocas e de casa en casa, chovera, nevara ou fixera o que fixera. E no verano era ben. Facíamos roupa de home e de muller, interior e,e,e todo había que facer nas casas. E facíamola, que remedio nos quedaba! Non había outra. E bueno, moi ben. E ghanar (...) po calzado, pouco máis. Dábanno-la comida qu'inda bon era, nalgunhas casas, tratábannos mui ben, mui ben, que non teño queixa de nadie, eh, pero entonces había que pasar e coser, ao mellor, dende as 6 da mañán hasta as 12 da noite. No verano, si. Ai, si! Porque claro, non había, roupa feita non había porque hoxe cómprase todo feito, pero daquela no. Incluso había que facer as medias; había que facer chaquetas p'os homes, roupa interior, camisas. Todo, todo había que facelo, todo. E p'as mulleres igual. E,e,e era o que había, non había outra cousa, e vivíamos felices porque nosoutros fumos once hermanos, e ahora quedamos catros solamente. Pero, entonces, era o que había.  
Isidro Novo: E a máquina que a levaban, ustedes?
Elisa Romeu Ferreiro: E a máquina levábamola debaixo do brazo.
Isidro Novo: Debaixo do brazo. 
Elisa Romeu Ferreiro: Había poucas casas que houbera máquina, pero había que leva-la máquina da mau. 
Isidro Novo: Claro. 
Elisa Romeu Ferreiro: I, e ao millor andábamos dúas ou tres, sempre. Entonces, era máis fácil a cousa.  
Manuela Vilaboy: Con quen ibas a coser, tía, naquela (...) Cando íbades dúas ou tres (...) 
Elisa Romeu Ferreiro: Pos mira (...)
Manuela Vilaboy: Quen iba contigo naquela época?
Elisa Romeu Ferreiro: Con Sara, está qu'está aquí qu'é miña cuñada ahora, e,e,e outra da familia tamén, outra filla dunha prima miña que tamén aprendeu a coser comigho. E así varias, pero case sempre éramos tres as que cosíamos. E entonces, claro, levábase a cousa un pouco millor. Pero,o,o era duro aquel tempo, eh! Chovera, nevara (...) Bueno, ao millor entrábano-la auga por, pola cabeza e salíanos polos pés, alghunha vez, porque íbamos coser de (...) Eu nacín en Ghondre que pertenece aquí ás Pontes pero chamábase Gondré. Íbamos ao Freixo, íbamos ao Deveso, íbamos a Somede, íbamos a,a,a a Vilavella, aquí ao Vilar, que lle chamaban, qu'é é de donde é o meu marido. E bueno, e, e ás Pontes (...) A Ribadeume, tamén fomos, qu'unha rapaza de Ribadeume tamén cosera comigho. E bueno, había qu'ir que non había outra. E pasábamolo ben. Despós, á noite, durmíamos nas casas, en alghunhas, en todas, no. Pero en algunhas durmíamos nas casas, e despós así que parábamos de, de coser, xoghábamos ás cartas. 
Isidro Novo: Facían sabas, tamén?
Elisa Romeu Ferreiro: A min, non me ghustaba moito xoghar ás cartas, pero ás qu'iban comigho, alghunha si. Unha prima miña que morreu en Ferrol xa hai,i,i unhos anos, pos esa, bueno, xoghando ás cartas era feliz. E así era a vida! Si, si, si, si, si.
Manuela Vilaboy: E como conseguían? As máquinas de coser de donde viñan?
Elisa Romeu Ferreiro: Pos'eu compráralla a Bouza. Un comercio que había aquí que se chamaba Bouza. E bueno, aínda a teño hoxe, eh!
Manuela Vilaboy: I (ao redor?) (...) Claro, estabas contando fai un momento que cosíades, ao mellor, desde as 6 da mañá hasta (...)
Elisa Romeu Ferreiro: Hasta as doce (...)
Manuela Vilaboy: Hasta as doce da noite (...)
Elisa Romeu Ferreiro: No verano, si.
Manuela Vilaboy: No verano.
Elisa Romeu Ferreiro: Porque había que face-la roupa toda, e todos querían estrenar.
Manuela Vilaboy: I despois había (...)
Elisa Romeu Ferreiro: Claro.
Manuela Vilaboy: Había sempre algún rato tamén de divertimento (...)
Elisa Romeu Ferreiro: Ai si!
Manuela Vilaboy: De bromas, de noviazgos (...)
Elisa Romeu Ferreiro: Si, si. Ui, eso, bueno!
Manuela Vilaboy: I que nos podes (...)
Elisa Romeu Ferreiro: Pero eso tan/ tan/ tampouco se pode decir todo! 
((Risas))
Manuela Vilaboy: Pero era unha parte mui bonita!
Elisa Romeu Ferreiro: Ai, si! Ui, co pouco que tíñamos (...)
(...)
Elisa Romeu Ferreiro: Mira, co pouco que tíñamos, que tampouco non había, pasábamolo millor que o pasan os de hoxe. Si, si, si, si. Porque a xente de ahora ten todo. Si lle necesita unha cousa, vaina comprar e xa a ten, pero daquela non era así. E eu (...)
Isidro Novo: E a roupa de (...) Perdón. Roupa de cama, tamén facían?
Manuela Vilaboy: Si. 
Antonio Reigosa: E mais cousas.
Manuela Vilaboy: Si, si, si. 
Elisa Romeu Ferreiro: E eu tiña unha hermana que, que tecía que se chamaba daquela, que facía pa facer roupa de camas, e despois, nosoutros cosíamola. Ai, si, si, si, si! E, así, era a cousa. 
Antonio Reigosa: Usté sabe a historia daquel home d'aí, qu'era p'aí, p'a zona de Santaballa ou por aí, que foi,i,i non sei se foi a Lugo, se foi a Villalba, a comprar na tela pa facer uns calzoncillos?
Elisa Romeu Ferreiro: : Ai, si. E logo!
Antonio Reigosa: Pois conte, conte, conte.
Elisa Romeu Ferreiro: Había que facer calzoncillos, había que facere sujetadores p'as mulleres, bragas. Todo, todo o que houbera que facer. 
Antonio Reigosa: Sei que foi a unha costureira cos, non sei con cantos metros, comprou unha animalada de metros de (...)
Elisa Romeu Ferreiro: Face/ faceríalle moitos!
Antonio Reigosa: El quería facer calzoncillos p'a vida, p'a o que lle quedara de vida.
Elisa Romeu Ferreiro: Faceríalle moitos, entonces.
Antonio Reigosa: E foi a unha costureira d'alí, da parroquia, e fíxolle un. E co, coa tela que lle sobrou, levouna p'a casa. E nada máis chegar á casa pa enseñarlle os calzoncillos á muller baixo todo. Dixo: "Mira María!" E dixo (...)
Elisa Romeu Ferreiro: Ai, eso non podía ser!
Antonio Reigosa: Queríalle enseñar os calzoncillos novos! E parece que en vez de baixar só os pantalóns, baixou todo. E a muller dixo: Ouh,h,h!
E dixo: "Pois aínda me que quedan sete metros, aquí, debaixo do brazo!"
((Risas))
Elisa Romeu Ferreiro: Pero facíase pantalós, facíase de todo. Eu teño feito pantalós de home, chaquetas, camisas, calzoncillos. Todo. 
Antonio Reigosa: De todo, claro. 
Manuela Vilaboy: E os patróns? Como aprendístedes a facer os patrós?
Elisa Romeu Ferreiro: Patrós, patrós pa todas (as cousas cousas eu usaba patrón). 
Antonio Reigosa: Non?
Elisa Romeu Ferreiro: No, no. Había unhas reglas pa marcar; unhas, unhas tizas lles chamábamos e marcábamos. Tomába/ Había unhas cintas pa medir e tomábamo-las medidas á xente. Polo alto, pola ancho, pola cintura. Por todo, e era o que se facía. 
Antonio Reigosa: Feito a medida.
Elisa Romeu Ferreiro: Si, si. Non había (outra medida) Pero todo eso é a costumbre porque eu aprendín con miña hermana, coa maior. E, entonces, víallo facer a ela, o que facía ela, e despois facíao eu. 
Antonio Reigosa: Claro, claro. 
Elisa Romeu Ferreiro: E así era. Facíamos incluso sombreiros, pra o verano, de home e de muller. E había que facelo, non había outra cousa. Si, si, si, si. E despois nas horas que nos quedaban, ao millor, aínda calcetábamos, facíamos calcetines pa calzarse. Non había, era o que había.
Antonio Reigosa: No inverno, saía/ salíase menos, non?
Elisa Romeu Ferreiro: Daquela, mira (...)
Antonio Reigosa: Non. Digo coser polas casas.
Elisa Romeu Ferreiro: Ai, íbamos igual!
Antonio Reigosa: Igual.
Elisa Romeu Ferreiro: Igual no vrao que no inverno, eh, porque había qu'ir porque a roupa habíaa que facer.
Antonio Reigosa: Bueno, pero había menos festas, gastábase menos.
Manuela Vilaboy: Igual se levaba a do inverno que a do vrau, que a do vrau pa o inverno. Eso non había moita diferencia ao que hai hoxe. Eh
Antonio Reigosa: (Incomprensíbel)
Elisa Romeu Ferreiro: No, no, no, no.
Manuela Vilaboy: Aproveitábase máis a roupa.
Elisa Romeu Ferreiro: Aproveitábase máis e dunhos pa outros
Antonio Reigosa: E,e,e había moda? É decir, pedíanlle (...)
Elisa Romeu Ferreiro: Ai, si!
Antonio Reigosa: Faimo así, ou faimo (asá)!
Elisa Romeu Ferreiro: Ai si, si! Había unhos, había un, chamábamoslle fighurines, e entonces alí miraban no fighurín, eu quero esto, ou quero o outro. E, entonces así facíamolo. Parecido.
Antonio Reigosa: Parecido.
Elisa Romeu Ferreiro: Pero era así, e pasábamolo ben. Ai, si, si, si!
Manuela Vilaboy: Bueno, moitas gracias. E,e,e Sara, ahora vamos contigo. Cóntanos un pouco como era, desde que acordas tú porque cando víñamos falando no coche, eu lle decía, tía (...) Porque falamos moitas veces de, de cousas de antes, i ela, salpicamos aquí e alá, i ela sabe moitas cousas de moitas cousas. I entonces, e,e,e ás veces nos conta, precisamente de, da escuela de Pazos, nos fala de, da escola de Pazos pero eu nunca cheguei a saber, desde que anos ela estaba, entra/ entrara en esa, en esa escola (...)
Sara Ramil Rey: Ai sempre!
Manuela Vilaboy: I me dice: "Inda non tíñamos dentes."
Sara Ramil Rey: Non.
Manuela Vilaboy: Me dixo hoxe.
Sara Ramil Rey: Non tíñamos dentes.
Manuela Vilaboy: Cóntanos un pouquiño como era esa vida na escola, i como era, como era esa relación das mestras coa túa familia.
Sara Ramil Rey: Toda, durmían e comían alí, e,e,e e durmíamos todos xuntos, e non había habitaciós, e xa está, felices.
Manuela Vilaboy: I na escola había, estaban mesturados nenos e nenas?
Sara Ramil Rey: Nenos e nenas, e de 19 anos, eh Pedrón? 
Pedrón do Freixo: Si.
Sara Ramil Rey: Desde 19 anos hastra 1.
Pedrón do Freixo: Si, si, si.
Manuela Vilaboy: Alí iba todo. 
Pedrón do Freixo: Si. Si, si.
Sara Ramil Rey: E non había trampa.
Pedrón do Freixo: E tamén m'acordo can/ tamén m'acordo dunha maestra, tamén m'acordo dunha maestra que se chamaba Paquita qu'andaba cun que tiña (...) 
Manuela Vilaboy: Ah, espera, espera, eu algo escoitei deso!
Pedrón do Freixo: E, e, e Pedrón ten esperado hastra as 12 da, do día!
Sara Ramil Rey: E quería xogar no colo da maestra!
Pedrón do Freixo: Qu'era, qu'era cando (...) Sale d'aí, cala a boca!
Sara Ramil Rey: Quería xogar no colo dela (...)
Pedrón do Freixo: Xo/ xogar no, no colo da maestra!
Sara Ramil Rey: E logo!
Pedrón do Freixo: Veña! E, e, en vez de nos enseñar escuela!
((Risas))
Manuela Vilaboy: E na vosa escola, e,e,e estábades mesturados nenos e nenas (...)
Sara Ramil Rey: Nenos e nenas.
Manuela Vilaboy: I a escola que a había todo o ano, no inverno (...) en que, en que época había?
Sara Ramil Rey: Igual ca eiquí, igual que ahora. Acabábase no vrao en junio, julio, en julio.
Manuela Vilaboy: I empezábades?
Sara Ramil Rey: E empezábamos en setiembre.
Manuela Vilaboy: I había solo unha persona mestra, ou (...)
Sara Ramil Rey: Ai, houbo, houbo dúas. Unha pra os vellos
Pedrón do Freixo: Había dúas.
Sara Ramil Rey: Houbo dúas. Unha pa os vellos!
Pedrón do Freixo: Si, si.
Sara Ramil Rey: E,e,e que non deu a naide. Despois, eu tiña unha tía na casa e firmoulle alí co dedo, e ela cobrou moi ben que pasouna alí perfeto. Era de Villagarcía de Arousa.
Manuela Vilaboy: I por que había esa escola para os maiores? 
Sara Ramil Rey: Pois non sei. Viñera unha moda daquela que disque tiñan que aprender os velliños, e os velliños non sabían escribir, e, e luz non había, e era pra de noite e o (incomprensíbel) non vía, e a mestra pasouno ben. 
((Risas))
Manuela Vilaboy: Despois, aínda lembramos algunha mestra que, que vive aquí en Vilalba (...)
Sara Ramil Rey: Ai, Matilde Jato. 
Manuela Vilaboy: A Mati.
Sara Ramil Rey: Si, si. Mati.
Manuela Vilaboy: Mati estuvo alí tamén de profesora (...)
Sara Ramil Rey: Estuvo. Estuveron moitas.
Manuela Vilaboy: Foi unha das primeiras profesoras ou non?
Sara Ramil Rey: No, no, no, no, no. 
Manuela Vilaboy: Das mestras que houbo alí?
Sara Ramil Rey: Houbo moítisimas, moitas. Pois estuvo, uf, unha de San Claudio qu'era mui maiorciña. Estuveron moitas, unha de Ferrol, outra de Villagarcía, outras de Vigo que estuveron oito anos, e tiñan ghaliñas e porcos, e durmían con eles (...) (Virucha) a de Xermade
(...)
Pedrón do Freixo: Sa/ sabes como decía (Jesús) que onde vai que Dio-lo descanse, cando lle falaban das, das de Vigho? 
Sara Ramil Rey: E logho?
Pedrón do Freixo: Ai, as de Vigho téñenche moito embirigho!
((Risas))
Manuela Vilaboy: Despois, normalmente a, a vosa escola facía, facíades as clases alí dentro da, da aula sempre, digamos, daquela casa que había alí, ou salíades fóra facer actividades tamén?
Sara Ramil Rey: No,o,on. S'estaban os nenos mollados iban enxogarse á miña casa, e mais facíanas alí.
Manuela Vilaboy: I na túa casa quen vivía?
Sara Ramil Rey: Todos (...) Miña abuela (...)
Manuela Vilaboy: A ver, tú vivías con abuela (...)
Sara Ramil Rey: Tres irmaus, miña abuela, miña tía e miña mai antes d'irse pa Inglaterra.
Manuela Vilaboy: E despois (...) Cantos anos tiñas cando se foi a túa nai para Inglaterra?
Sara Ramil Rey: Doce. 
Manuela Vilaboy: Doce.
Sara Ramil Rey: Doce anos. 
Manuela Vilaboy: I tú ai seguiches na escola ou?
Sara Ramil Rey: Ai seguín, seguín que a min non me quitaron! (...) Si. I, naquel tempo, teño o Graduado Escolar. Que manda narices! ((Risas)) E non sabía ler!
Manuela Vilaboy: I despois esas, esas mestras, o sea, non había e,e,e (...) por ejemplo, en outros lados, había as escolas, e arriba vivían os mestres ou as mestras (...)
Sara Ramil Rey: No, no (...) Tiñan unha casa, tiñan unha casa ao lado. Unha casita mui, mui bonita, pero elas non querían durmir alí que non se atrevían, non me estraña, e, entón durmían na nosa casa. Alí, durmía todo. E durmíamos todos xuntos, non había asco de naide. Mari Carmen do Zoqueiro iba polas mañás, que a levaba (Astray) ás seis da mañá, levábaea, e xa se lle deixaba a porta aberta, que alí non se lle pechaba a naide, non había ladrós. E metíase na cama/
Deixábeselle o candil alí, e cunha vela metíase na cama co miña mai hastra ás 10. Ás 10, desayunaba e íbase pa a escuela. E xa está, e foi mui feliz, e despois (incomprensíbel)
Manuela Vilaboy: Cantos nenos e nenas había (...)
Sara Ramil Rey: Ai, moitos, moitos.
Manuela Vilaboy: Cantos vos xuntábades alí? (...)
Sara Ramil Rey: Cuarenta. Cuarenta, máis, máis. Todos xuntos alí. E viñan de moitos quilómetros. Andaban moitos quilómetros.
Manuela Vilaboy: De que sitios viñan alí a Pazos?
Sara Ramil Rey: De Tra-la Serra, do Aciveiral, do Vilar, da Rega (...) do Couto dos Muros e viñan de muchí,í,í,ísimos sitios. Si, si.
(...)
Manuela Vilaboy: E despois hasta que hora estaban alí?
Sara Ramil Rey: Hasta as cinco da tarde.
Manuela Vilaboy: Íbanse sempres ás cinco.
Sara Ramil Rey: Sempre ás cinco. Si, si. Ás dez da máñá, e ás cinco da tarde, paraban.
Manuela Vilaboy: Non sei se lle queredes preguntar algunha cousiña.
Antonio Reigosa: De que anos, máis ou menos, está falando cando iba?
Sara Ramil Rey: Pois mira, d'alí foise a escuela no 73, no 73 (...) Pois,s,s desde o,o,o desde o 47 que nacín eu en diante (...) Antes non había escuela.
Antonio Reigosa: Ai, non había!
Sara Ramil Rey: Habíaa polas casas. Había, iban (...)
Antonio Reigosa: Xente.
Sara Ramil Rey: Xente poñer polas casas. E houbo maestros titulados poñendo nas casas. 
Antonio Reigosa: Non había unha escola?
Sara Ramil Rey: Non había unha escola. Pero logo, despois, si que habí/ Era unha escuela mixta.
Antonio Reigosa: Pero cando iban polas casas, iba a algunha casa.
Sara Ramil Rey: Iba, dunha casa concretamente. Era (cas) Pastor (...)
Antonio Reigosa: Que o contrataban os da casa?
Sara Ramil Rey: No, no, no. Iba, iba (...) Eu eso xa non sei decir porque eu non nacera, pero miña abuela que xa sabía ler e escribir, si, que falaban de todo eso. 
Isidro Novo: Pero que se xuntaban alí todos os nenos?
Sara Ramil Rey: Si, si.
Isidro Novo: Xuntábanse nunha casa.
Sara Ramil Rey: Nesa casa. Si.
Antonio Reigosa: Nunha casa particular. 
Sara Ramil Rey: Si, porque non había escuela. Logo, despois fíxoa (...) Particular fixo a escuela, e esa escuela ahora pois non é,é,é non é do ayuntamiento, nin nada, é dun particular que a fixo.
Antonio Reigosa: Xa.
Sara Ramil Rey: Pero, destinouna a escuela. 
Antonio Reigosa: Como se chama o sitio?
Sara Ramil Rey: Pazos.
Antonio Reigosa: Pazos.
Sara Ramil Rey: Si.
Antonio Reigosa: Unha escola feita por un particular d'alí ou destes que estaban na emigración de América?
Sara Ramil Rey: Ai, non, non, non. Era Salvador do Couce Seco. Fíxoa Salvador do Couce Seco. E logho!
Manuela Vilaboy: I ese edificio xa se fixo pa escola.
Sara Ramil Rey:  Pa escola (...) Está, está destinado, ahora xa non está destinado a escuela pero (...)
Antonio Reigosa: Si, si, si. Fíxoo pa eso.
Sara Ramil Rey: Fíxoo pa eso, si, cunha casita ao lado pa vivir o profesor. Pero non se atreví/ Eran cativas noviñas, e non se atrevían a durmir alí, non me estraña
Antonio Reigosa: Tiñan medo.
Sara Ramil Rey: Home! Luz non tiñan, había que facer lume. Alí, pero pasábano ben. Cando viñan choraban e cando s'iban choraban. Si. Eu, aínda trato hoxe moitas. Moita qu'estuveron aquí. E van. 
Manuela Vilaboy: Si. Hoxe (...)
Antonio Reigosa: Moitas que (...) Maestras
Sara Ramil Rey: Maestras qu'estuveron alí, van. Inda non van ver alí. Eu teño alí unha casita, e van. 
Manuela Vilaboy: Tíñamos intención de traer a dúas mestras que, que viven i que están xubiladas. Unha (...)
Sara Ramil Rey: Mari Carmen das Torres foi de 24 anos.
Manuela Vilaboy: Unha foi de Xermade, bueno, a ver, chámanlle Viruca, cariñosamente a familia, Viruca de Pita. 
Sara Ramil Rey: Si.
Manuela Vilaboy: I, Viruca está en Vigo precisamente. E despois traballou en Telefónica e tal, ahora está xubilada, pero bueno, lembra con moito cariño a súa época de, de mestra en Pazos. E despois hai outra (...)
Sara Ramil Rey: Non había carretera!
Manuela Vilaboy: Claro.
Sara Ramil Rey: Non había coches!
Manuela Vilaboy: I Matilde, qu'era da que falábamos antes, tamén, que vive en Vilalba, hoxe non (...) 
Sara Ramil Rey: E casouse cun, con un de Madrid e fíxose unha canoa pa vir ao pantano. Fixo unha canoa.
Manuela Vilaboy: Quen? O marido de (...)
Sara Ramil Rey: O marido de Matilde.
Manuela Vilaboy: De Matilde.
Sara Ramil Rey: E logo!
Manuela Vilaboy: Bueno, pois mui ben. Pos, non sei se nos queredes contar algunha cousa máis, i si non, damos paso aos siguiente invitado.
Antonio Reigosa: Home Bueno, algún, algún deses secretiños que non se contan, pero bueno... 
((Risas))
Antonio Reigosa: Porque as, as maestras, non digo vós, eh! Pero digo, as maestras tamén botarían algún mozo por alí?
Sara Ramil Rey: Ai, algunha houbo que a tuvo. Si. Si, si.
Antonio Reigosa: Pero, pero todo mui formal.
Sara Ramil Rey: Moi formal, moi formal.
Antonio Reigosa: Solo (...)
Sara Ramil Rey: Solo un era fijo. Eh Pedrón?
Pedrón: Cala a boca! (Incomprensíbel) no coche, e me comezaron polo (incomprensíbel) d'arriba: Y que dice la gente por allá Pedrón?
((Risas))
Manuela Vilaboy: Queríache preguntar, si a, si ao tío (incomprensíbel) o, o coñeciches no Vilar, cosendo?
Elisa Romeu Ferreiro: No.
Manuela Vilaboy: No.
Elisa Romeu Ferreiro: No. Conocino por aí nas festas.  
Manuela Vilaboy: Nas festas, nas festas. 
Elisa Romeu Ferreiro: Eu fun á escuela con el, xa. 
Manuela Vilaboy: Xa ibas á escuela con el?
Elisa Romeu Ferreiro: Porque estuven na casa dun tío meu alí en Casalongha, se chamaba, tres anos, e entonces fumos xuntos á escuela, i el non facía na máis que mal na escuela. E mira, e mira despois ao que cheghou!
Manuela Vilaboy: Bueno, pois moitas gracias ás dúas.