Sae Perucho de rufián cantando un alalá.

Perucho.  Cuando quise no quisiste,
           agora quieres non quero,
           levarás a vida triste,
           que eu ben alegre cha levo.

Sae Técola ao paso.

Técola. Ai home, que ledo vas.

Perucho. En algo m'hei d'alegrar.

Técola chorando.

Técola. Canta ti pra eu chorar,
           pola ruindá que me dás.

Perucho. E ti que queres que faga,
           non foche moi ben rogada?

Técola. Algo fun de tí estimada,
           mais agora dásme a paga.
           Foches en casa do crego,
           as moniciós andiveron,
           xa pra'as galas che deron,
           e vainas mercar Xan Prego.
           De xueves en oito días
           dinme que se fai a voda,
           que será o en que eu morra
           polas túas picardías.
           Larpeiro, dotes de putas,
           nunca a medrar chegarán,
           antes ben agoirarán
           as facendas que se xuntan.
           Ao gran bribón do teu pai
           heino de ver eu pedir,
           que Dios n'ha permitir
           esta maldá que me fai.
           Ti vas a ser un cornudo
           que o crego é un puto finón,
           d'aí vén a estimacion
           á filla do Barrigudo.
           Era máis probe que eu
           antes que con el entrar,
           e logo dou en medrar
           porque á gandaina se deu.

Perucho. Muller, nunca falar mal
           parece ben a ninguén;
           o cura é un home de ben,
           e a criada para alá vai.
           Nunca nada se lles veu,
           e é forte cousa que,
           aquelo que non se ve,
           se asegure por alleo.
           Ti para min foche honrada,
           pero non falta quen diga,
           que co estudiante da Triga
           andiveche namorada.
           Xusto solamente Dios;
           na miña mao non está;
           componte co vello alá,
           que por min, o mesmo son.

Vaise e queda Técola queixándose.

Técola. Ai malvado! a quen eu quixen,
           a quen meus ollos amaron,
           o sono que me quitaron
           é o que no día me afrixe.
           Grande tolexada fixen,
           pero xa non ten remedio,
           porque o amado causa tedio.
           ¡Dios mío, sobrana Virxen!
           facede aquí un milagro
           tollendo á ama do cura,
           que malamente me muda
           este cara de vinagre!
          
Pasa casualmente a vieja.

Goras. Dios te axude Tecoliña.

Técola. Pare pr'aquí miña tía.

Detense a vella e apartan a un lado as dúas.

Goras. Que me quere miña filla?

Técola. Xa estiven o outro día
           a dicirlle o que lle quero,
           e quedeime por recelo,
           ou máis ben por cobardía.
           Agora deseo saber
           en que a teño ofendido,
           pra que me quite o marido
           e noutra o faga caer.

Goras. Tecoliña, para min,
           a túa queixa éche escusada,
           que do que me dis non sei nada,
           e é falarme en latín.

Técola. Como non sabe, se ela
           foi a que a Rouco tratou
           o casamento, e levou
           o seu fillo á bebedela?

Goras. Ai qu'engañadiña estás!
           Non te creas de bayuras,
           nin de que faga mesuras,
           que a culpa tívoa o rapaz.

Técola. Como o rapaz, se comigo
           xuramentou o contrario!

Goras. Dille que rece un rosario,
           e creeme o que che digo.
           O rapaz adoecía
           por casar coa Dominguiña,
           que xa con ela algo tiña
           como souben o outro día.
           Nunca parou co seu pai
           hastra que o foi a pedir,
           o que logrou conseguir
           a rogos da súa nai.
           Eu neso non intervín,
           nin do seu trato sabía,
           antes para ti quería
           un que me contenta a min,
           cal é Bernaldo do torto,
           que alí hai donde esbrouzar,
           e é unha fertuna achar
           para sempre pan e porco.
           Desto, [a]inda falaremos:
           canto o [de]mais, non sei nada,
           que che é tarabeleada,
           ou máis ben cousa de nenos.
           Adiós Tecoliña adiós.

Vaise e queda Técola esclamando soa.

Técola. ¡Ai birbón! esta muller
           non contou máis da verdá,
           e a picardía, e maldá,
           en ti a chego a conocer.
           Querías facerme crer
           que por teu gusto non era;
           fun moi boba e majadera
           en nada chegar a oler.
           N'hai consolo para min!
           sobre enganada fun tonta,          
           que pra o caso tanto monta,
           chorarei o que antes rin.
           Non me cegaba a riqueza;
           contentábame a presona,
           e o xenio; mais non se abona
           en parte algunha a pobreza.
           O rapaz, se me deixou,
           foi porque n'había preada,
           coma se eu fose culpada
           no que Dios non remedeou.
           O casamento do torto
           morrerei antes que o queira,
           pois vaia a casamenteira
           a comer o pan e o porco.
           O casarse quer cariño,
           e se non hai sale mal,
           que n'hai ningún animal
           indómeto ao aloumiño.
           Tratados, son pra señores,
           que acostumbran a casarse
           por eles, para levarse
           continuamente en rencores.
           Non quererei mais ninguén,
           nin darei a mao a algún,
           que amor, solasmente un
           se pode ter, pra ser ben.

Chora e cae o telón.